Maine Coon - "łagodny olbrzym ..."

 

 

Zapraszamy na film o kotach Maine Coon emitowany na Animal Planet .:: FILM ::.

Maine Coon jest największym przedstawicielem kotów domowych. Jego charakterystyczną cechą są rysie pędzelki na końcach uszu, które dodają mu uroku i pozornej dzikości. Swą nazwę zawdzięcza amerykańskiemu stanowi Maine, skąd pochodzi. "Coon" jest częścią słowa "raccoon" oznaczającego szopa pracza. Legenda głosi, iż rasa ta powstała w wyniku głębokiego uczucia, które połączyło dzikiego kota z szopem praczem. Z punktu widzenia genetyki jest to oczywiście niemożliwe.

Maine coon przywiązują się do człowieka i - w porównaniu z innymi rasami kotów i innymi gatunkami zwierząt domowych - są bardziej towarzyskie i łatwiejsze we współżyciu.

Duże rozmiary maine coona, a szczególnie kudłate futro, nadają mu groźny i dziki wygląd. Jednak po bliższym poznaniu przekonamy się, że jest to bardzo łagodny i zrównoważony kot. Jest bardzo przyjazny dla człowieka i innych zwierząt domowych. Łatwo przywiązuje się do właściciela, reaguje na swoje imię. Bardzo lubi się bawić i można go nauczyć wielu rzeczy, np. aportowania.

Kotki maine coon są nadzwyczaj troskliwymi matkami i odznaczają się niezawodnym instynktem macierzyńskim. Wychowują swoje kocięta bez żadnych kłopotów, przy czym naturalne porody są u tej rasy normą. Nawet kocury niekiedy biorą udział w wychowywaniu młodych, które szybko rosną i w wieku 9 lub 10 miesięcy osiągają imponującą masę ciała dochodzącą do 5 kg.
 

Średni ciężar dorosłych samców tej rasy to od 6 do 10 kilogramów, jednak niejednokrotnie zdarza się, że waga wzrasta nawet do 11 kilogramów. Długość kocura, wraz z jego reprezentacyjną częścią, czyli ogonem, dochodzi do 1 metra. Samice również nie należą do wagi piórkowej, lecz nie są aż tak ciężkie jak samce. Ich waga waha się pomiędzy 5 a 7 kilogramami, dojrzewają wolno - pełną dojrzałość osiągają w wieku od 3-5 lat.

Maine Coon został uznany za rasę narodową Kanady. Po raz pierwszy pokazano go na wystawie w Nowym Jorku w 1860r. W 1976 utworzono Maine Coon Breeders and Franciers Association i uznano rasę w USA. FIFe uznała ją oficjalnie w 1983 r.

 

 

 

Charakter

Maine Coon to idealne zwierzę domowe. Łagodny, zrównoważony, wesoły. Jest bardzo towarzyski. Koty te bardzo przywiązują się do człowieka, więź ta bywa niezwykle silna. Najchętniej stale przebywałyby w towarzystwie człowieka "pomagając" we wszystkich pracach domowych. Nawiązywanie kontaktów to dla Maine Coona prawdziwa przyjemność. Zawsze chętny do zabaw i psot. Lubi być w centrum zainteresowania, szczególnie wtedy gdy w domu pojawiają się goście. Jest to dla niego wspaniała okazja do popisywania się i robienia tego co na co dzień jest zabronione.

Maine Coon to wspaniały przyjaciel dzieci. Ze stoickim spokojem zniesie te najbardziej wylewne objawy czułości. Lubi towarzystwo innych kotów. Żyje w przyjaźni z psami. Jest silny i bardzo zwinny. Lubi przesiadywać na najwyższych meblach. Jest świetnym łowcą.

Znany jest z wydawania charakterystycznych dźwięków przypominających świergolenie.

 

 

 

Wygląd

Maine Coon jest duży (waga kocura ok. 10 kg, kotki ok. 4-6kg) o mocnej budowie, muskularny. Sylwetka wydłużona. Pełny rozwój fizyczny osiąga w wieku 3-5 lat.

Głowa: Średnio szeroka, u kocurów szersza niż u kotek. Klinowata. Broda mocna, tworzy pionową linię z nosem i górną wargą. Nos długi z przełomem.

Oczy: Duże, nieco skośne, o charakterystycznym tzw. "sowim spojrzeniu" dodające mu dziecięcego wdzięku. Zielone lub złotopomarańczowe. U odmiany białej niebieskie lub różnokolorowe (jedno oko niebieskie, drugie pomarańczowe).

Uszy: Duże, zakończone ostro u nasady średnie z rysimi pędzelkami. Wysoko, ale niezbyt blisko siebie osadzone.

Tułów: Długi, masywny, proporcjonalny, z szeroką klatką piersiową.

Kończyny: Średniej długości, mocne. Stopy duże okrągłe, z owłosieniem między palcami.

Ogon: Jest "reprezentacyjną" częścia ciała. Co najmniej długości tułowia. U nasady szeroki, zwęża się szpiczasto, bogato owłosiony.

Szata: Mocno błyszczące włosy powinny opadać płynnie. Struktura jedwabista. Włos okrywy gruby i gładki, podszerstek miękki, delikatny. Szata krótsza na głowie, barkach i nogach, dłuższa na tułowiu, na tylnych kończynach tworzy tzw. portki. Potężna kryza. Pióro na ogonie.

 

 

Pluszowy charakter w pluszowym futerku...

 

 

Zapraszamy na film o kotach Rosyjskich emitowany na Animal Planet .:: FILM ::.

 

Kot Rosyjski Niebieski jest rasą naturalną, czyli można by powiedzieć, że wyhodował się sam. Pierwsze koty Rosyjskie Niebieskie pochodziły spod Archangielska nad morzem Białym, tuż za kołem podbiegunowym. Podobnie jak nasze "dachowce", żyły tam sobie w stanie półdzikim - a ostre warunki klimatyczne, w połączeniu z izolacją od innych żyjących w Eurazji kotów, doprowadziły do wyselekcjonowania zwierząt o pięknym i gęstym futrze - w sam raz na mroźne zimy.

 

Wkrótce koty tej rasy zaczęły cieszyć się powodzeniem na dworze carskim. ( Car Mikołaj I podarował jednego kota królowej Anglii Elżbiecie I ).
Do całkowitego niemalże wyginięcia kotów rosyjskich - na ich rodzimym terenie - doprowadziło nagminne zabieranie niebieskich piękności na statki, podobno przynosiły one szczęście ludziom morza. Marynarze pływający na trasie Archangielsk - Anglia około roku 1800 przewieźli na wyspę większość tych kotów. I właśnie tam, w Anglii, zabrano się za hodowle kotów Rosyjskich Niebieskich.

 

U tego kota uderzający efekt daje niezwykłe połączenie: niebieskiej maści, szynszylowej okrywy włosowej, eleganckiej budowy ciała, aksamitnego usposobienia i czarującego spojrzenia szmaragdowo zielonych oczu, oczu pilnie strzegących tajemnic carskich pałaców.

Kot Rosyjski Niebieski to połączenie pełnego energii zwierzęcia, z cichym i łagodnym domowym pieszczochem. Z jednej więc strony są to koty bardzo ruchliwe i ciekawskie. Niemal cały dzień spędzają na wędrówkach po mieszkaniu, a ponieważ z reguły bardzo przywiązują się do swojego opiekuna, towarzyszą mu we wszystkich czynnościach. Z drugiej zaś strony koty rosyjskie niebieskie są wielkimi domatorami. Bardzo niechętnie opuszczają mieszkanie, nawet jeśli mają taką możliwość.

 

 

U tej rasy bardzo oryginalna jest szata: krótka i gęsta, z podwójnym włosem, to znaczy - podszerstek u innych kotów krótszy, u Rosyjskich Niebieskich jest tej samej długości, co włosy okrywowe. Takiego kota można głaskać z włosem jak i pod włos.
Koty tej rasy mogą się pochwalić jeszcze jednym ewenementem jeśli chodzi o futerko. Prawdą jest, że niebieski kolor występuje u wielu ras, jednak srebrny nalot na futrze jest czymś wyjątkowym. Tworzy się dzięki temu, że każdy włos ma biały koniec. 
Koty krótkowłose należą do "kategorii kotów bezproblemowych" - nie wymagają skomplikowanej pielęgnacji, ich krótka, lśniąca sierść zawsze wygląda efektownie. Aby zachować pluszowatość futerka nie trzeba go czesać - czasami wystarczy tylko przetrzeć kota zwilżoną szmatką lub specjalnym gumowym zgrzebłem. Kąpać tylko w sytuacjach wyjątkowych, takich jak np. zbliżająca się wystawa.

 

Rosyjski Niebieski to kot spokojny, cichy, bez cienia agresji, uczuciowy, skarcony - bardziej się martwi niż obraża, przywiązany do człowieka, łagodny dla dzieci, przymilny, ale nie natarczywy, posłuszny, pełen gracji i dostojeństwa. Wykazuje zadziwiającą inteligencję i łatwo go ułożyć. Ma niezwykłe poczucie czystości. Nie toleruje brudnej toalety, hałaśliwych domów i burzliwego życia rodzinnego.

 

 

 

Wygląd

 

Głowa:

Kształt - krótki klin, czaszka długa i płaska.
               Patrząc z profilu czoło i nos tworzą kąt rozwarty na tym samym poziomie co brwi
Czoło - proste
Nos - prosty
Lusterko nosa - niebieskoszare
Bokobrody - "poduszeczki", z których wyrastają wąsy, wystające i wydatne
Podbródek - mocny (silnie zarysowany)
Poduszeczki wąsów - wyraziste
Broda - mocna

 

Uszy:

Kształt - duże i raczej ostro zakończone, szerokie u podstawy. Skóra uszu jest niemal przeźroczysta. Ucho wewnątrz mocno pokryte włosami
Osadzenie - prostopadłe do głowy

 

Oczy: Kształt - duże, kształtu migdała, szeroko rozstawione
Kolor - żywo-zielony

 

Budowa:

Szyja - długa i prosta
Ciało - długie o średniej budowie kości, lecz pełne gracji i elegancji
Nogi - długie i eleganckie
Łapy - małe i owalne
Poduszki łap - ciemno lawendowe
Ogon - proporcjonalnie długi, zwężający się ku lekko zaostrzonemu końcowi

 

Futro:

Struktura - podwójne, czyli - krótkie, gęste. Daje wrażenie pluszu. Miękkie i jedwabiste. o bardzo gęstym podszyciu. Struktura i wygląd odróżnia futro kota rosyjskiego od futra kotów innych ras.
Kolor - niebieskoszary, równy i wyraźny, ze srebrzystym nalotem. Preferowany jest średni odcień niebieskoszarego ze srebrzystym nalotem.

 

WADY:

Głowa - kwadratowa, okrągła lub w typie kota syjamskiego.
Oczy - okrągłe lub o żółtawym odcieniu.
Ciało - zbyt masywne lub grube.
Ogon - zbyt szeroki u podstawy, z wszelkiego rodzaju zgrubieniami i załomkami
Futro - płasko leżące. Wszelkie wzory na futrze. Nierównomiernie rozłożony kolor. Białe plamy.